zaterdag 7 september 2013

Onze kleine prins is geboren

Na een prachtige en zorgeloze zwangerschap van 39 weken is onze kleine prins geboren. Hoog tijd om zijn geboorteverhaal hier even neer te pennen.

Omdat de zwangerschap zo goed verliep en ik die buik nog lang niet beu was, besloot ik te werken tot één week voor mijn uitegerekende datum. Je bent in België verplicht om minstens 1 week voor je uitgetelde datum te stoppen met werken. Concreet betekende dat voor mij dat ik op donderdag 22/08 mijn laatste werkdag had. Hoewel het werken mij niet zwaar viel, was ik toch blij om mijn laatste dag te doen. Nu kon ik mij volop gaan concentreren op de komst van mijn kindje en ook nog wat rusten. Ik heb dit jaar ook zeer weinig verlof genomen zodat ik het na de geboorte nog kon opnemen. Een weekje rust zou mij dus goed doen. We gingen donderdagavond nog op controle bij de gyn en die zei dat mijn baarmoederhals al voor 2/3de verstreken was en ik al 3cm ontsluiting had. Ze zei er echter ook bij dat dit niet wou zeggen dat ik perse vroeger ging bevallen, ze ging ervan uit dat ik zou bevallen rond mijn uitgerekende datum. Vrijdag 23/08 had ik dan mijn eerste dagje 'vakantie'. Ik deed nog wat boodschappen voor in mijn 'koffertje', rustte wat uit en begon al wat na te denken over wat ik tijdens mijn week verlof allemaal zou kunnen doen. Ik was er immers van overtuigd dat ik over tijd zou gaan, ik voelde mij nog prima en zou het ook niet erg gevonden hebben om nog wat langer van die buik te genieten. 

Mijn man en ik zijn een huis aan het bouwen. Vooral mijn man eigenlijk, hij doet zo goed als alles zelf waardoor alle vrije uren naar onze 'bouw' gaan. Zaterdag 24/08 was hij dus zoals gewoonlijk op onze bouw te vinden. Ik ging hem een bezoekje brengen met 2 koffiekoeken. Ook mijn schoonvader was er aan het helpen. Ik besloot onze living wat uit te vegen en ging aan de slag met een borstel en een vuilblik. Toen voelde ik plots warm water langs mijn benen naar beneden lopen. Was ik nu in mijn broek aan het doen of waren mijn vliezen gebroken? Ik vond het allemaal zeer spannend, zou het begonnen zijn? Ik wou echter niet te veel heisa maken omdat mijn schoonvader er ook was. Hij had die avond 35 mensen op bezoek voor een bbq. Ik wou hem dus niet onnodig verontrusten. Ik wandelde dus rustig naar onze bureau waar mijn man met de elektriciteit bezig was en vertelde hem dat ik dacht dat mijn water gebroken was. Zijn gezicht was echt goud waard, verrassing, vreugde en spanning waren van zijn gezicht af te lezen. Ik zei dat ik even naar huis zou gaan om te na te kijken of het effectief over vruchtwater ging en niet om urine en dat ik hem zou bellen moest het zover zijn. Bij gebrek aan iets beter legde ik het isolerende deken voor de voorruit op de autostoel en reed naar huis. Thuis aangekomen was mijn kleedje en legging doorweekt. Ik ging naar de wc en rook aan mijn onderbroek, een zoete geur, dit was duidelijk geen urine. Ik belde mijn man en probeerde nog wat dingen in te pakken. Dat was niet evident want bij elke stap kletste er vruchtwater naar beneden. Mijn man kwam aan, sprong in de douche en hielp mij nog wat dingen in te pakken. Hij was duidelijk nerveus. Ik was verbazingwekkend rustig.

We gingen gepakt en gezakt naar beneden (we wonen op een appartement), bij het verlaten van onze blok lopen we een goede vriend en onderbuur tegen het lijf. Hij was gelukkig aan het bellen maar vroeg wel of het begonnen was. We kwamen er met een smoesje vanaf (nee nee we zijn de auto preventief aan het inladen). Hij had die gigantische natte vlek op mijn broek duidelijk gemist. Niet veel later kwamen we aan op het verloskwartier van het ziekenhuis. Ik had nog geen weeën, de vroedvrouw had met de gyn overlegd dat als ik binnen het uur geen weeën zou had, ze zouden inleiden. Ik wou dit absoluut niet en vroeg of we geen 2 uur konden wachten. Dat kon gelukkig. Helaas waren er na 2 uur wachten nog geen weeën te bespeuren dus ik werd ingeleid. Ik kreeg schrik voor wat zou komen, ik had immers al veel horrorverhalen gehoord over mensen die waren ingeleid. Ik wou graag zonder epidurale bevallen en ik was bang dat dat niet mogelijk ging zijn als ik ging worden ingeleid, zou ik die kunstmatige weeënstorm wel aankunnen? Terwijl ik aan de monitor lag en het infuus zijn werk liet doen, hoorde ik in de kamer naast mij een vrouw schreeuwen en brullen, gruwelijk was dat, stond dit mij nog te wachten? Mijn zelfzekerheid was op dat moment ver te zoeken, ik was heel bang dat ik het niet ging aankunnen. Gelukkig was mijn man er voor mij en wist hij mij gerust te stellen. Het infuus werd geprikt rond 14u30, na een uur begonnen de weeën op gang te komen. Ze werden al snel hevig en volgde mekaar snel op. Ik probeerde verschillende houdingen uit om ze op te vangen. Al 'wippend' op de skippy bal, hangend in mijn man zijn nek, vele weeën kwamen en gingen en ik had het gevoel dat het wel ging. Mijn man steunde mij enorm goed en dat gaf mij het nodige zelfvertrouwen om iedere wee opnieuw aan te kunnen. De vroedvrouw die ons begeleidde liet weten dat ze even niet beschikbaar was omdat de vrouw naast mij ging bevallen. De weeën werden steeds heviger en het duurde precies uren voor ze klaar was met de bevalling en terug even bij ons kon komen kijken. Ik wou zo graag weten hoever ik al stond, deze pijn kon ik immers niet lang meer verdragen. Het zitten op de skippybal werkte niet meer om de weeën weg te puffen, nu wou ik vooral gerust gelaten worden terwijl ik dansend en met mijn vingers knipperend door de verloskamer ging. Eindelijk was ze klaar en kon ze mij 'toucheren', 7 cm luidde het. Ik was blij maar anderzijds ook wat bang, de 'ergste' weeën, het 'uur der wanhoop' moest immers nog komen en ik had nu al moeite met de weeën op te vangen. Ik schoot in paniek, dit kon ik geen uren mee aan, zeker niet als het allemaal nog pijnlijker zou worden. De vroedvrouw kwam voor mij staan, nam mijn schouders vast, keek mij recht in de ogen en zei heel kordaat: 'niet panikeren'. Ik weet niet waarom maar om de één of andere reden werd ik rustiger van het feit dat ze mijn gevoel zo kordaat benoemt had. Ze stelde voor om in bad te gaan. Ik wou niet meer, pruttelde even tegen maar besloot toch het advies van de vroedvrouw en mijn man te volgen. Toen ik in het bad ging liggen verwachtte ik ontspanning en minder pijnlijke weeën, dat was niet meteen het geval. Naarmate ik langer in het bad lag, merkte ik wel dat ik meer ontspannen was en de weeën beter aankon. Ik vroeg mijn man om over mijn buik te sproeien met de douchekop, dat klonk in theorie ontspannend maar was het eigenlijk niet, hij moest er dan ook meteen mee stoppen. Hij wou het water wat bijvullen omdat het afkoelde maar ook dat geluid kon ik niet verdragen. Plots kreeg ik het in mijn hoofd om op mijn knieën in het bad te gaan zitten en hij zou dan met de douchekop op mijn onderrug kunnen stralen. Ook dat bracht helaas niet de verlichting die ik verwacht had. Ik liet mij met een grote plons terug op mijn rug vallen, er gutste enorm veel water uit het bad. Ik had heel het kamertje al onder water gezet. Mijn man moest er luidop om lachen, ik was er helemaal niet mee bezig. De weeën waren vooral voelbaar in mijn benen en het warme water bracht toch wel enige verlichting. Telkens ik een wee kreeg, ging ik rechtop zitten en ondersteunde mijn man mijn rug, zo vingen we de weeën samen op. Tot op een moment dat ik écht niet meer kon. Ik zou epidurale krijgen dit deed écht te veel pijn. de vroedvrouw kwam nog eens 'toucheren' en zei: ' niks epidurale, jij gaat nu bevallen'. Nog 2 weeën ving ik op in het bad om dan terug naar onze kamer te verhuizen. Alles werd in gereedheid gebracht voor het grote moment.

Plots waren de weeën helemaal anders, minder pijnlijk,  kreeg ik persdrang, heel mijn lichaam schreeuwde dat ik moest persen. Ik vroeg de vroedvrouw hoelang dit nog ging duren, ik was het beu en wou eindelijk mijn baby in mijn armen houden. De vroedvrouw zei dat het bij een eerste kind gemiddeld 1u tot 1,5u zou duren. Bij elke wee perste ik gretig mee en de vroedvrouw verschoot duidelijk van mijn pers-kwaliteiten. Ze vroeg mij zelfs of ik een turnster was of dat ik paard reed omdat ik zulke sterke bekkenbodemspieren heb. Na een 11tal minuten persen was ons flink kereltje daar. Ik zag plots zijn hoofdje met een handje tussen mijn benen verschijnen. De vroedvrouw zei me dat ik hem zelf mocht aanpakken. Ik nam het warme lijfje vast en legde het op mijn buik. Hij begon uit volle borst te schreeuwen. Wat een ongelooflijk moment. Dat warme natte lijfje tegen mijn buik dat hevig zat te huilen was mijn zoon!! Toen het allemaal achter de rug was, kwam onze gyn binnen, lichtjes verbaasd dat ze te laat was. Er was echter nog werk genoeg voor haar. Ik was geknipt én gescheurd dus ze had nog 45 minuten werk om alles daar vanonder op te lappen. Ondertussen kregen we de kans om kennis te maken met dat lieve ventje. Hij lag meer dan een uur ongestoord op mijn buik. Daarna hebben we hem ook aangelegd en heeft hij flink aan beide borsten gedronken.

Om 18u47 kwam onze zoon Vic ter wereld, hij woog 3280gr en was 49cm bij de geboorte.
Ondertussen is ons ventje al 2 weken oud. Hij is super flink en slaapt van voeding tot voeding. Het is echt zalig genieten. 

donderdag 27 juni 2013

30 weken

Hoog tijd om hier nog eens wat neer te pennen. Vreemd hoe de behoefte om gevoelens en gedachten te delen afneemt als je gelukkig bent.

Ons kroketje is al 30 weken. De tijd vliegt voorbij. Stilaan beginnen meer en meer mensen mij te vragen of ik nog niet aan het aftellen ben. Niets is minder waar. Ik geniet volop van de zwnagerschap. Alles gaat goed en ik heb voorlopig geen last van kwaaltjes. Ik heb afgelopen nacht en de nacht ervoor wel wat slechter geslapen, maar ik hoop dat dat gewoon toevallig slechte nachten waren en niet het teken dat slapen vanaf nu minder goed zal gaan.

Voorlopig zijn alle echo's al tip top in orde geweest. Bij de laatste controle, 4 weken geleden, woog ons kindje 1200gram en was hij al 36cm, perfect op schema dus. We hebben heel mooie echo's van de vorige keer. Ons kroketje was naar ons aan het wuiven, zo schattig! Volgende week vrijdag krijgen we hem terug te zien.

Ondertussen zijn we begonnen met prenatale lessen bij een vroedvrouw. Samen met een ander koppel krijgen we uitleg over de verschillende fasen van de bevalling en dergelijke. Heel interessant, hoop dat ik er tijdens de bevalling zelf ook iets aan ga hebben.

Ik wil stilaan beginnen aan de suikerbonen, maar we hebben nog steeds geen beslissing genomen over de naam. We twijfelen nog tussen 2 namen...

Voor de rest heb ik niet veel te vertellen, ik ben nog steeds voltijds aan het werk en ga waarschijnlijk blijven werken tot 1 week voor mijn uitgerekende datum. Mijn man is elke dag gretig aan het bouwen aan ons dat meer en meer vorm begint te krijgen. De verhuis zou eind november of december doorgaan. Dus non even met ons ventje op ons appartementje wonen.

zondag 10 maart 2013

15 weken en we krijgen een...

Ik ga jullie nog even in spanning laten wat het geslacht betreft en jullie eerst vertellen over ons eerste bezoekje aan onze nieuwe gynaecoloog. Dr. C is een klein, slank, schattig vrouwtje en ze is geweldig! Zo lief, geduldig, geeft veel uitleg, kortom een verademing in vergelijking met de vorige. Aangezien mijn vorige gyn enkel fertiliteit doet en geen bevallingen, moest ik na 12 weken op zoek naar een andere. Ik ben heel blij dat ik bij deze gyn terechtkon. Ze heeft ook heel uitgebreid haar tijd genomen voor de echo. De echo was weer puur genieten. Het is zo leuk op je kindje op dat scherm te zien bewegen en dat hartje te horen kloppen, dat maakt het allemaal weer heel echt. Ik ben iedere keer ook super zenuwachtig voor ik naar de gyn kan maar als ik daar buitenkom ben ik weer heerlijk ontspannen en kan ik er weer even tegenaan.

De gyn bevestigde ook dat de nekplooi te vroeg gebeurd was zoals ik al vermoede, maar zelfs nu was hij nog mooi dun, dus geen reden voor bezorgdheid zei ze. Ik hoop het maar...

Ons kindje is ondertussen al 12 cm en weegt 130gram. Hij/zij ligt al wat voor op schema, is het stom dat mij dat al super trots maakt op dat klein wezentje :)? Mijn man wou het geslacht liever niet weten maar ik kon echt niet meer wachten en we besloten het te vragen. Ons klein kroketje wou het echt niet tonen, de gyn begon op mijn buik te duwen maar zelfs dat deed het niet draaien, uiteindelijk stelde ze voor om dan maar een inwendige echo te doen. Ook daar duurde het even en kregen we een uitgebreide show van ons kindje waarin de armspieren werden geshowd. Uiteindelijk bleek dat wij een zoontje krijgen!!! We zijn er heel blij mee, we hadden geen voorkeur dus alles was goed. Ik ben heel blij dat we het weten, nu wordt het echt een stuk concreter en kunnen we op zoek naar een naam.

De naa' is echt een moeilijk gegeven, ik ben Italiaans en zou graag iets hebben dat mij ouders ook goed kunnen uitspreken, voorlopig bestaat ons lijstje uit: Milo ( uitgesproken als mielo niet als mailo), matteo, vic of victor en Jules. Wat denken jullie :)?

woensdag 13 februari 2013

11 weken zwanger

Hoog tijd voor een update. Met mij, of moet ik nu zeggen met ons, alles goed. De kwaaltjes beginnen stilaan af te nemen en de omvang van mijn buik stilaan toe te nemen. Ik pas nog perfect in al mijn kleren en er is ook nog niets te zien maar mij buik piept al wat meer over het randje van mijn slip.

We zijn vorige week nog bij de gyn geweest. Alles was zeer goed, ons kroketje is al 4cm, hij bewoog al hevig en zat met zijn handje aan zijn oortje te frutselen. Dat beeld is zo onwerkelijk, er zit een baby in je buik te bewegen en je voelt er zelf niks van. Ik kan het allemaal nog zo moeilijk geloven. Ik had niet verwacht dat het zolang ging duren voor ik aan het idee ging kunnen wennen dat ik zwanger ben. Hier heb ik zo lang naar verlangd en nu is het er en nu kan ik het niet geloven?! De nekplooimeting was goed, 0,6mm. Omdat mijn gyn deze week met vakantie is, heeft ze de nekplooi heel vroeg gemeten en ook de bloedname gedaan. Ik vindt het wel heel vroeg en maak mij ook wat zorgen over de betrouwbaarheid van de gegevens als het zo vroeg gedaan wordt (ik was 10weken en 6dagen). Ik heb het haar niet gevraagd, elke vraag bij haar is er één te veel. Gelukkig moet ik niet meer terug naar haar, de volgende afspraak is bij de gyn die mijn bevalling zal doen. Vandaag de uitslag gekregen van de combinatie test, we hebben geen verhoogd risico op down of trisomie 18. De kans is kleiner dan 1 op 1500. Goed nieuws dus. 

We hebben al een paar mensen in onze omgeving op de hoogte gebracht, de reacties waren heel leuk. Mijn man kan echt niet wachten om het van de daken te schreeuwen.  Ik heb altijd gezegd dat hij moest wachten tot 12 weken en dat is vrijdag. Nu het zover is, wil ik het precies nog altijd niet vertellen, ik ben nog steeds heel bang dat er iets kan misgaan. Ik krijg ook het gevoel dat de meeste mensen wachten tot 13 weken? Ik ga hem niet meer kunnen houden vrees ik :)

Ik heb het boek '9 maanden dagboek' van Pauline Oud gisteren besteld en vandaag aangekregen, ik vind al die boeken zo mooi. Aangezien ik al heel de week thuis zit met sinusitis, ben ik er daarnet al in beginnen schrijven.

Ik ga nog eens wat rusten, nu het kan.



donderdag 10 januari 2013

7 weken zwanger

Vandaag naar de gyn gegaan ter controle. We hebben ons kindje kunnen zien en het hartje zien én horen kloppen. Een heel mooie ervaring! Alles zat perfect op schema, ons kindje is nu bijna 1 cm groot ( 0,96). Ik kreeg van mijn gyn het bekende zwangerschapsboekje mee. Ondanks dit alles voelt het allemaal nog zo onwerkelijk. Ik kan het nog steeds niet goed geloven en de schrik zit er nog altijd goed in.

De gyn stelde mij wel gerust dat alles heel goed zit en dat ik mij dus geen zorgen moet maken. Ik mag pas terug op 7 februari! Dat worden spannende weken... Ik moet die dag werken bij een klant op een project dus het wordt wel stressy om daar op tijd te geraken aangezien ik eerst naar de gyn moet. Wanneer krijg je trouwens de uitslag van die nekplooimeting? Is dat de dag zelf?

Ondertussen heb ik al een hele reeks symptomen aan de lijve mogen ondervinden: zeer misselijk geweest, hele dagen lang, ijskoud hebben, veel plassen, moeilijk naar het toilet kunnen, gevoelige borsten. De laatste tijd gaat de misselijkheid wel al beter.

Nu proberen te genieten van dit prachtig wonder en in spanning afwachten tot 7 februari.

woensdag 2 januari 2013

Op de spoed...

Vrijdagavond waren mijn gescheiden ouders mekaar voor de verandering het leven zuur aan't maken en ons via sms en telefoon erbij aan het betrekken. Ik heb mij toen aan de telefoon heel kwaad gemaakt, ik verschoot echt van mezelf, zo roepen en tieren! Ik heb de telefoon neergegooid en was helemaal van slag. Ik ging naar het toilet en er lag helder rood bloed in mijn slip. Ook bij het afvegen had ikbloedverlies, ik wist niet wat doen. Was het dit nu, kwam onze droom nu al tot een einde? Het was al na 23u dus veel konden we niet doen. We waren er allebei echt niet goed van. Ik had krampen in mij onderbuik waardoor ik ervan overtuigd was dat dit echt het einde was. Ik was zo overstuur, bleef mar sorry zeggen tegen mijn man, die dat maar bleed zeggen dat ik mij niet moest verontschuldigen. Ik had de dagen ervoor al gezegd dat ik mij niet meer misselijkvoelde en mij borsten niet meer pijn deden, dus ik zag dat al als een voorteken voor wat er nu gebeurde. We besloten om te gaan slapen, of toch te proberen. Ik heb geen oog dicht gedaan, manlief ook niet, ik merkte het aan zijn onrustig gewoel. Ik was er van overtuigd dat het gedaan was, ik voelde ook vanalles vloeien. 's nacht nog eens naar het toilet gegaan, maar er was niets te zien, wc papier en maandverband, dat ik ondertussen voor de zekerheid had gebruikt, waren spierwit. Toch was de geruststelling ver te zoeken.

Toen het eindelijk ochtend werd, belde ik de huisarts van wacht, hij zei dat ik naar spoed moest, bloedverlies en menstruatiekrampen klonken blijkbaar niet goed samen. Op de spoed hebben ze bloed geprikt en een inwendige echo gedaan. Op de echo was een vruchtzak te zien met een klein stipje, de gyn zei dat dat een normaal beeld was voor een zwangerschap van 5 weken. Ze ging mij nog bellen voor de bloedwaarden. We zijn naar huis gereden, een beetje meer op ons gemak maar toch nog in spanning aan't afwachten op de hcg waarden. Niet veel later belde de gyn mij op met de boodschap dat alles er goed uitzag. Hcg moet om de 48u verdubbelen, ik had de week erop een waarde van 167, nu moest ik dus op 2600 zitten zei de gyn en ik had 6600!! Ik was heel blij, minder opgelucht. Dan ik verwacht had maar wel gelukkig.

Morgen is mijn gyn eindelijk gerug, mogelijk moet ik niet te lang wachten voor een afspraak.

vrijdag 28 december 2012

5 weken zwanger

En ik kan het nog steeds niet goed geloven... Een maand geleden hoopte ik nog zo hard op dat tweede streepje, nu dat verschenen is, weet ik precies niet goed hoe ik me moet voelen. Ik ben dolgelukkig, versta me niet verkeerd, maar tegelijk voelt het zo onwerkelijk en ben ik doodsbang dat het elk moment mis kan gaan. Ik durf precies nog niet echt blij te zijn. Toen ik blogs van lotgenootjes las die deze periode omschreven als 'verlengde wachtweken', begreep ik er echt niets van. Ik dacht:' komaan je hebt wat je eindelijk wou, geniet er nu gewoon van.' Maar nu begrijp ik hen maar al te goed, alles is nog zo onzeker dat je jezelf niet 100% durft geven uit schrik dat het alsnog misgaat.

De symptomen zijn ook zeer wisselend, de ene dag voel ik niks, de andere dag doen mijn borsten pijn, ben ik ongelooflijk misselijk en heb ik een zeurende pijn in mijn onderbuik. Je kan al raden dat ik mij liever slecht voel omdat ik dan wat hoop krijg en denk dat alles goed zit. De dagen waarop ik niks voel, word ik echt heel ongerust.

Mijn gyn is met vakantie, ze is 2/01 terug. Aangezien ze niet voltijds werkt, weet ik niet of ik er volgende week al terecht ga kunnen. Ik hoop echt van wel, ik wil gewoon bevestiging dat mijn hcg goed zit en dat alles ok is onze baby. Heeft iemand van jullie ooit die clearblue digital test gebruikt die ook aangeeft hoelang je zwanger bent? Ik dacht die misschien te kopen, als alles goed zit met mijn hcg, zou die moeten aangeven dat ik 5 weken zwanger ben. Anderzijds vind ik die test belachelij, duur en ga ik echt flippen als die niet aangeeft dat ik 5 weken ver ben.

We hadden ons voorgenomen om ons geheimpje met niemand meer te delen. Dat is niet gelukt. Mijn zus en broer weten het ondertussen ook. Wij vertrekken morgen naar de zee met een koppel vrienden tot dinsdag, het wordt heel moeilijk om het hen niet te vertellen. We zien wel, als het goed voelt, gaan we het toch gewoon delen denk ik.

Ik wens jullie een leuk einde van 2012 en een prachtig begin van 2013!!