zondag 26 juni 2011

Plots staat alles even stil...

Deze ochtend om 8u44 ging de telefoon, vreemd zou je denken wie belt er nu zo vroeg op een zondagochtend? Ik rende naar onze living want daar lag mijn gsm, ik was er van overtuigd dat het een goede vriendin ging zijn met het goede nieuws dat ze eindelijk bevallen was (ze is ondertussen al 1 week overtijd).Het bleek echter mijn schoonmoeder te zijn, dat kan geen goed nieuws zijn, ging er door mijn hoofd...

Ze belde om te zeggen dat het nichtje van mijn vriend deze ochtend verongelukt was. Het ging om een nichtje waar ik het zelf goed mee kon vinden. De wereld stond even stil. Hoe kan dit nu? Ze drinkt nooit als ze moet rijden? Waar ging ze naartoe midden in de nacht? Waarom verloor ze de controle over haar stuur? Duizend en één vragen spoken door je hoofd, je huilt, kan het niet goed geloven, je bent boos, waarom moest dit nu gebeuren?

Op zo'n moment besef je dat de ruzies en de probleempjes van elke dag niets betekenen, dat ook onze vruchtbaarheidsproblemen peanuts zijn vergeleken met dit soort vreselijke nieuws...

donderdag 9 juni 2011

Vervallen

Ik heb al dagen barstende hoofdpijn. Niet echt van mijn gewoonte... Ik heb me al zitten afvragen waaraan het zou kunnen liggen, pieker ik teveel, is mijn lichaam aan het 'ontgiften' doordat ik gezonder probeer te eten? Zou het aan die pil kunnen liggen die de gyn mij gegeven heeft zodat ik zeker niet menstrueer op de dag van mijn operatie?

Toen ik met veel tegenzin een nieuw pilletje uit de strip wou nemen zag ik dat de vervaldatum oktober 2010 was! Dat zou de hoofdpijn misschien wel kunnen verklaren? Ik heb mijn gyn een maitlje gestuurd, ik ben benieuwd!

Iemand hier al ervaring mee gehad? Kan het kwaad?

Groetjes D

woensdag 8 juni 2011

Start...

 Ik ben D, 26 jaar en al sinds ik het mij kan herinneren heb ik een vurige wens om later een groot en warm gezin te hebben. Een aantal jaar geleden kreeg ik te horen dat die wens voor mij niet zo vanzelfsprekend in vervulling zou gaan. Ik heb immers PCO. Toen ik het van de gyn te horen kreeg, heb ik er weinig mee gedaan. Ik was nog volop aan het studeren, had nog maar pas mijn huidig lief leren kennen en was nog niet toe aan een gezinnetje.

De jaren gingen voorbij en eens afgestudeerd was de kinderwens heviger dan ooit. Mijn vriend, R, voelde zich er echter helemaal nog niet klaar voor. Ondertussen, beetje bij beetje voelt hij zich ook klaar om voor een gezin te gaan. We gingen vorig jaar naar de gyn en lieten hem testen, daar was alles goed, gelukkig maar. De gyn had me als voorwaarde gesteld dat ik eerst minstens 10kg zou moeten afvallen (ik ben veel te zwaar) voor we met de behandelingen zouden starten. Ondertussen vroeg mijn vriend mij ten huwelijk en stelden we heel de boel uit voor na onze trouw.

Hoewel we pas in septemeber trouwen, was ik het wachten echt beu, ik wou eraan beginnen, het kon nog zo lang duren eer het er eindelijk zou zijn. We gingen maandag terug naar de gyn. Ze zag dat ik niets (erg he!) was afgevallen en zei dat dat toch wel heel belangrijk was (ik weet dus wat doen!). Ze nam een echo en zei dat mijn pco zo zwaar is dat het weinig zin zou hebben om met medicatie te starten, het zou toch niet pakken. We hebben dus meteen een afspraak vastgelegd voor een ovariële drilling op 6 juli. Ik vind hett zoooo spannend maar niet op de leuke manier. Ik ben bang voor de operatie maar ik weet dat ik erdoor moet, de wens voor een kindje is groter dan de angst.

Ik hoop hier mijn gedachten, angsten en frustraties kwijt te geraken en lotgenoten te vinden om dit alles mee te delen. Ik hoop dat ik op het einde vind wat ik zoek en dat dit verhaal voor anderen hoop kan bieden...

Maar voorlopig ligt de focus op afvallen en aftellen...

Groetjes,
D