Nadat clomid niet meer bleek te werken mocht ik aan de pil om mijn ms te laten doorkomen. Normaal gezien zou ik dan maandag de 23ste ongesteld moeten geworden zijn. Wat niet het geval was. Ik was woest, ook dat nog, waarom komen die ms nu weer niet door?! Ik belde de gyn en die adviseerde mij van nog even af te wachten. Zaterdag 28ste kwamen ze erdoor. De eerte ronde met menopur kon beginnen. Ik vond een lieve verpleegster die mij wou helpen bij de eerste spuit en vandaag zette ik hem alleen terwijl zij toekeek. Zaterdag, mag ik naar de gyn voor fm en bloedname.
Ik maak me wel een beetje zorgen om mij ms, ze zijn minder hevig als anders en lijken nu al te stoppen (dag 3) terwijl ik ze normaal 5 dagen heb. Verder vroeg ik mij af of menopur je cyclus verkort, normaal gezien duurt het 14 dagen om een eitje te laten rijpen, kan het met menopur sneller? Ik vraag mij dat vooral af omdat ik alweer zo snel terug naar de gyn moet.
Verder probeer ik me op mijn werk te storten. Een klant van mij wil mij 3 maanden inhuren voor een project, wat echt schitterend is. Hopelijk gaat het door, dat helpt mij om mijn gedachten wat te verzetten. En dat is echt nodig...Dit weekend waren we op een feestje en viel het mij op dat een vriendin niet dronk. Dit is echt niet van haar gewoonte, ik wist meteen hoe laat het was, weer een zwangere in de vriendenkring. Wat volgde was een dag vol hysterische huilbuien ( echt waar, wat een drama), gevolgd door een regen verwijten tegenover manlief die maar geduldig en liefdevol bij mij bleef terwij ik hem uitschold voor't vuil van't straat. Het moet gezegd zijn, ik heb zoveel geluk met die man.
maandag 30 januari 2012
zondag 8 januari 2012
D en het groene monster
Bedankt voor jullie berichtjes, het doet deugd om te lezen dat ik niet helemaal gek aan het worden ben :).
Ik wou dat ik hier een positief blogje kon schrijven maar onze zondagavond was niet echt top. R en ik gaan op zondag heel vaak eten met een bevriend koppel. Dit koppel kennen we al jaren en we doen heel veel dingen samen. Jaren geleden was ik al luidop aan het fantaseren over een kindje en dan zeiden zij altijd dat ze daar echt nog niet aan toen waren. Toen zij in november 2010 aankondigden dat zij in juli 2011 een kindje zouden krijgen was de verrassing dan ook zeer groot. Nooit hadden zij laten blijken dat ze graag een kindje wilden. Als we ernaar vroegen zeiden ze dat ze er nu echt nog geen wilden... En plots krijg je dan te horen dat ze zwanger is! Ik was in alle staten, zij wisten dat ik al jaren verlangde naar een kindje en dat R de boot afhield. Zij wisten zelfs dat wij medische hulp zouden moeten inroepen. Je zou dan toch denken dat zulke 'goede vrienden' zoiets voorzichtig aanbrengen?? Niet dus, ze wilden duidelijk voor het verrassingseffect gaan. Hun dochtertje is ondertussen 5 maanden. We zijn deze avond gaan eten en op de weg terug begon ze over een tweede, blijkbaar denken ze er echt al over. Mijn stem brak toen ik loog dat ik het leuk vond voor hen. Ik vraag me af of ze er iets van gemerkt heeft. Toen ik later op de avond bij hen thuis naar de wc ging en het lege wc rolletje in de vuilbak wou gooien zag ik een positieve zw test. Ik wist niet waar kruipen. Ik wou zo snel mogelijk naar huis, was helemaal in beslag genomen door het lelijke groene monster. We werden gedubbeld pff, dit suckt. R wist niet wat er aan de hand was en begreep mijn subtiele hints niet. We bleven dus nog gezellig voor wat ijs...
Onderweg naar huis bracht ik R op de hoogte. Meer als een 'mja' kwam er niet uit. Ik word verteerd door jaloezie, frustratie en woede en ik moet het stellen met 'mja'. Verwacht ik te veel van hem?
Ik wou dat ik hier een positief blogje kon schrijven maar onze zondagavond was niet echt top. R en ik gaan op zondag heel vaak eten met een bevriend koppel. Dit koppel kennen we al jaren en we doen heel veel dingen samen. Jaren geleden was ik al luidop aan het fantaseren over een kindje en dan zeiden zij altijd dat ze daar echt nog niet aan toen waren. Toen zij in november 2010 aankondigden dat zij in juli 2011 een kindje zouden krijgen was de verrassing dan ook zeer groot. Nooit hadden zij laten blijken dat ze graag een kindje wilden. Als we ernaar vroegen zeiden ze dat ze er nu echt nog geen wilden... En plots krijg je dan te horen dat ze zwanger is! Ik was in alle staten, zij wisten dat ik al jaren verlangde naar een kindje en dat R de boot afhield. Zij wisten zelfs dat wij medische hulp zouden moeten inroepen. Je zou dan toch denken dat zulke 'goede vrienden' zoiets voorzichtig aanbrengen?? Niet dus, ze wilden duidelijk voor het verrassingseffect gaan. Hun dochtertje is ondertussen 5 maanden. We zijn deze avond gaan eten en op de weg terug begon ze over een tweede, blijkbaar denken ze er echt al over. Mijn stem brak toen ik loog dat ik het leuk vond voor hen. Ik vraag me af of ze er iets van gemerkt heeft. Toen ik later op de avond bij hen thuis naar de wc ging en het lege wc rolletje in de vuilbak wou gooien zag ik een positieve zw test. Ik wist niet waar kruipen. Ik wou zo snel mogelijk naar huis, was helemaal in beslag genomen door het lelijke groene monster. We werden gedubbeld pff, dit suckt. R wist niet wat er aan de hand was en begreep mijn subtiele hints niet. We bleven dus nog gezellig voor wat ijs...
Onderweg naar huis bracht ik R op de hoogte. Meer als een 'mja' kwam er niet uit. Ik word verteerd door jaloezie, frustratie en woede en ik moet het stellen met 'mja'. Verwacht ik te veel van hem?
vrijdag 6 januari 2012
Wil iemand het licht aandoen?
Allereest wens ik jullie allemaal een schitterend 2012, moge al jullie dromen uitkomen!
Ik ben eerlijk gezegd blij dat 2011 voorbij is. Hoewel we getrouwd zijn en een prachtige reis hebben gemaakt, zijn er ook veel dingen die ik liever niet had willen meemaken. De overgang van 2011 naar 2012 was er eerlijk gezegd ook eentje in mineur, we hebben met 3 bevriende koppels gevierd die allemaal kids hebben, ik had kunnen verwachten dat dat pijnlijk ging zijn, maar ik dacht dat ik het wil ging overleven.
Om mijn klaagzang hier verder te zetten kan ik zelfs vertellen dat 2012 niet goed begonnen is. Niet dat er objectief veel zaken zij misgelopen of gebeurd, ik voel mij gewoon niet zo happy. Ik loop heel de tijd te brommen, slaap slecht, heb nergens nog zin in... De psycholoog in mij roept: ' je gaat nu toch ook niet depressief worden zeker?'. Het is geen depressie, eerder een serieuze dip. R. heeft het er moeilijk mee, hij slaagt er niet in mij op te fleuren en geraakt zelf ook wat in een dip. Als kers op de taart mocht ik gisteren naar de gyn voor fm en bn. Er zat niks klaar! Hopla dat kon er ook nog wel bij! Besluit: de clomid werkt niet meer, we starten met menopur. Ik ben gisteren de aanvraag gaan binnendoen bij de cm. Maandag moet ik terug langsgaan.
De onzekekheid slaat weer toe, ik twijfel aan alles. 'Ben ik wel gelukkig?' 'Heb ik tot nu de juiste keuzes gemaakt?' 'zou ik van job moeten veranderen?' en zelfs 'ben ik wel met de juiste man getrouwd?' Elke dag pieker ik mij zot, wat het slecht slapen verklaart. Soms vraag ik mij af of anderen dit ook wel hebben. De mensen rondom mij zijn precies altijd zo zeker van hun keuzes en kijken nooit terug... Toegegeven, ik kijk echt te veel terug, het duurt eeuwen voor ik een knoop durf doorhakken en eens die doorgehakt is vraag ik mij meteen af of ik niet de foute beslissing heb genomen, echt om gek van te worden.
Wat heel de mmm betreft, weet ik heus wel dat ik nog niet mag klagen, we zijn amper 3 maanden bezig. Maar ik ben er zelf veel langer mee bezig. Een simpel voorbeeld kan toelichten hoe diep het nu al zit. De zus van R heeft 3 kids. In oktober 2008 kondigde ze aan dat ze zwanger was van haar 3de. Ik wou toen al zo lang een kindje dat ik mij moest bedwingen om niet ter plaatse in tranen uit te barsten. Erna hebben R en ik ruzie gemaakt omdat hij toen nog geen kinderen wou en ik zowat onderdoor ging aan de wens. Nu 3 jaar later gaat dat kleine meisje voor het eerst naar school en wij zitten te sukkelen met een eisprong.
Genoeg geklaagd, sorry voor de depri blog, moest het even ventileren.
Groetjes,
D.
Ik ben eerlijk gezegd blij dat 2011 voorbij is. Hoewel we getrouwd zijn en een prachtige reis hebben gemaakt, zijn er ook veel dingen die ik liever niet had willen meemaken. De overgang van 2011 naar 2012 was er eerlijk gezegd ook eentje in mineur, we hebben met 3 bevriende koppels gevierd die allemaal kids hebben, ik had kunnen verwachten dat dat pijnlijk ging zijn, maar ik dacht dat ik het wil ging overleven.
Om mijn klaagzang hier verder te zetten kan ik zelfs vertellen dat 2012 niet goed begonnen is. Niet dat er objectief veel zaken zij misgelopen of gebeurd, ik voel mij gewoon niet zo happy. Ik loop heel de tijd te brommen, slaap slecht, heb nergens nog zin in... De psycholoog in mij roept: ' je gaat nu toch ook niet depressief worden zeker?'. Het is geen depressie, eerder een serieuze dip. R. heeft het er moeilijk mee, hij slaagt er niet in mij op te fleuren en geraakt zelf ook wat in een dip. Als kers op de taart mocht ik gisteren naar de gyn voor fm en bn. Er zat niks klaar! Hopla dat kon er ook nog wel bij! Besluit: de clomid werkt niet meer, we starten met menopur. Ik ben gisteren de aanvraag gaan binnendoen bij de cm. Maandag moet ik terug langsgaan.
De onzekekheid slaat weer toe, ik twijfel aan alles. 'Ben ik wel gelukkig?' 'Heb ik tot nu de juiste keuzes gemaakt?' 'zou ik van job moeten veranderen?' en zelfs 'ben ik wel met de juiste man getrouwd?' Elke dag pieker ik mij zot, wat het slecht slapen verklaart. Soms vraag ik mij af of anderen dit ook wel hebben. De mensen rondom mij zijn precies altijd zo zeker van hun keuzes en kijken nooit terug... Toegegeven, ik kijk echt te veel terug, het duurt eeuwen voor ik een knoop durf doorhakken en eens die doorgehakt is vraag ik mij meteen af of ik niet de foute beslissing heb genomen, echt om gek van te worden.
Wat heel de mmm betreft, weet ik heus wel dat ik nog niet mag klagen, we zijn amper 3 maanden bezig. Maar ik ben er zelf veel langer mee bezig. Een simpel voorbeeld kan toelichten hoe diep het nu al zit. De zus van R heeft 3 kids. In oktober 2008 kondigde ze aan dat ze zwanger was van haar 3de. Ik wou toen al zo lang een kindje dat ik mij moest bedwingen om niet ter plaatse in tranen uit te barsten. Erna hebben R en ik ruzie gemaakt omdat hij toen nog geen kinderen wou en ik zowat onderdoor ging aan de wens. Nu 3 jaar later gaat dat kleine meisje voor het eerst naar school en wij zitten te sukkelen met een eisprong.
Genoeg geklaagd, sorry voor de depri blog, moest het even ventileren.
Groetjes,
D.
Abonneren op:
Posts (Atom)