Bedankt voor jullie berichtjes, het doet deugd om te lezen dat ik niet helemaal gek aan het worden ben :).
Ik wou dat ik hier een positief blogje kon schrijven maar onze zondagavond was niet echt top. R en ik gaan op zondag heel vaak eten met een bevriend koppel. Dit koppel kennen we al jaren en we doen heel veel dingen samen. Jaren geleden was ik al luidop aan het fantaseren over een kindje en dan zeiden zij altijd dat ze daar echt nog niet aan toen waren. Toen zij in november 2010 aankondigden dat zij in juli 2011 een kindje zouden krijgen was de verrassing dan ook zeer groot. Nooit hadden zij laten blijken dat ze graag een kindje wilden. Als we ernaar vroegen zeiden ze dat ze er nu echt nog geen wilden... En plots krijg je dan te horen dat ze zwanger is! Ik was in alle staten, zij wisten dat ik al jaren verlangde naar een kindje en dat R de boot afhield. Zij wisten zelfs dat wij medische hulp zouden moeten inroepen. Je zou dan toch denken dat zulke 'goede vrienden' zoiets voorzichtig aanbrengen?? Niet dus, ze wilden duidelijk voor het verrassingseffect gaan. Hun dochtertje is ondertussen 5 maanden. We zijn deze avond gaan eten en op de weg terug begon ze over een tweede, blijkbaar denken ze er echt al over. Mijn stem brak toen ik loog dat ik het leuk vond voor hen. Ik vraag me af of ze er iets van gemerkt heeft. Toen ik later op de avond bij hen thuis naar de wc ging en het lege wc rolletje in de vuilbak wou gooien zag ik een positieve zw test. Ik wist niet waar kruipen. Ik wou zo snel mogelijk naar huis, was helemaal in beslag genomen door het lelijke groene monster. We werden gedubbeld pff, dit suckt. R wist niet wat er aan de hand was en begreep mijn subtiele hints niet. We bleven dus nog gezellig voor wat ijs...
Onderweg naar huis bracht ik R op de hoogte. Meer als een 'mja' kwam er niet uit. Ik word verteerd door jaloezie, frustratie en woede en ik moet het stellen met 'mja'. Verwacht ik te veel van hem?
Amai D, ik vermoed dat het een jaar geleden bij ons net hetzelfde zou gegaan zijn. Mezelf door de grond voelen zakken. En dan een vriend die niets door heeft en dan nog eens giftig antwoordt. Zou het kunnen dat R ook geschrokken is? Dat het hem ook geraakt heeft?
BeantwoordenVerwijderenMijn R heeft alvast een lange weg moeten afleggen op dit vlak, om meelevend te zijn omdat hij hetzelfde voelt / durft te voelen zoals ik. Vroeger was hij vergif en maakte alles erger. Maar dat was zijn ontkenning, zijn verzet. Geleidelijk aan heeft hij aanvaardt dat hij het er ook moeilijk mee heeft. Maar dat heeft hij zelf moeten doen.
Wel zou ik R - op een later moment - er eens over aanspreken, hoe jij je voelt in zo'n situatie, wat hij kan doen in zo's situatie.
En verder, ja, het doet zeer veel pijn!