Teleurstelling

Vandaag getest en helaas geen 2de streep te bespeuren. De teleursteling is enorm. Ik heb me de laatste dagen zo zwanger gedacht dat ik ervan overtuigd was dat ik het ook effectief was. Helaas is niets minder waar. En wat met die steken in de buik, die grotere borsten, het constante misselijke gevoel? Allemaal ingebeeld? De geest is dus effectief sterker dan ik had verwacht. Het gevoel is zo dubbel, ik had er zo op gehoopt dat ik mezelf vanalles begon wijs te maken. Ergens diep vanbinnen wist ik ook wel dat de kans miniem was dat we zonder medische hulp, bij de eerste poging al zwanger zouden zijn. Toch is de klap niet minder zwaar.

Vandaag bel ik naar de gyn. Ze had mij in juli gezegd dat ik best al een afspraak kon maken om in oktober eraan te beginnen. Ik had dat toen niet gedaan, ik wou het lot niet tarten. Vandaag maak ik een afspraak, we kunnen alle hulp gebruiken, deze hoop-wanhoop cyclus kan ik geen jaren volhouden...

Wachten

Zoals zovelen onder jullie zit ik te wachten, wachten op goed nieuws, wachten op hoop, wachten op een baby. Nadat ik mijn regels heb gekregen ben ik aan de slag gegaan met ovulatietesten. Niks voor mij, elke dag begon met een teleurstelling. Waar blijft die eisprong nu?! Uiteindelijk 2 keer gevreeën in mijn 'vruchtbare periode', had graag ook nog een derde keer geprobeerd maar dat is er niet van gekomen (amai dit klinkt romantisch). Ik was moe, slecht gezind en om dan na je werk nog romantisch te vrijen, dat zat er niet echt in. Heel die vruchtbaarheidsproblematiek zet zo een druk op je seksleven. Je hebt er precies gewoon geen zin meer in als dat streepje op die ovulatietest niet even donker is als de controlestreep.

Nu is het wachten, als ik goed gerekend heb (en ik heb het zo'n 20 keer nageteld dus het moet wel kloppen). Zou ik op 31/08 ongesteld moeten worden. Ik hoop natuurlijk dat dat niet gebeurt en dat ik van de eerste keer prijs heb, maar ik vrees ervoor. Ik voel wel vanalles, rommelige darmen, steken in mijn borsten,... Maar ik denk dat ik me eerder zwanger 'aan het denken' ben. Of misschien zijn al die sympotmen gewoon een teken dat ik ongesteld ga worden. Ik pieker me alleszins zot en er is geen seconde die voorbij gaat zonder dat ik ermee bezig ben.

Nu dus bang afwachten, als ik tegen 1/09 niet ongesteld ben geworden ga ik testen.

Groetjes,
D.

En toen was er hoop!

Na de operatie liep alles zijn gewone gangetje. Ik heb er zo goed als niets last van gehad achteraf. Nu was het hopen op een spontaan herstel van mijn cyclus. Ik durfde niet echt hopen, wetend dat de gyn me had gezegd dat mijn pco wel echt heel zwaar is. Tot ik gisteren plots zag dat mijn ms waren doorgekomen! Ik was/ben dolgelukkig. Nog nooit ben ik zo blij geweest met mijn ms :) Ze zijn wel nog heel licht waardoor ik precies nog niet durf geloven dat mijn lichaam het deze keer uit zichzelf goed heeft gedaan.

Ik ben vandaag meteen ovulatietesten gaan halen bij het kruidvat. Mijn vriend vond dat nogal optimistisch maar ik kon het niet laten. Mijn laatste ms kreeg ik door de pil die ik moest nemen voor mijn operatie. Het is dus moeilijk om in te schatten wat het gemiddelde aantal dagen is van mijn cyclus. Ik denk dat ik rond 10 augustus met de ovulatietest aan de slag ga en dan zien we wel weer.

Ondertussen zijn vrienden van ons voor het eerst mama en papa geworden . Mijn vriend en ik zijn deze vrienden in het ziekenhuis gaan bezoeken maar echt vrolijk waren we niet. We zijn uiteraard heel blij voor hen maar hadden daar zo graag zelf willen liggen met zo'n klein wondertje. Ik vrees dat die dubbele gevoelens in de toekomst alleen maar erger zullen worden...

Groetjes,
D.