maandag 1 augustus 2011

En toen was er hoop!

Na de operatie liep alles zijn gewone gangetje. Ik heb er zo goed als niets last van gehad achteraf. Nu was het hopen op een spontaan herstel van mijn cyclus. Ik durfde niet echt hopen, wetend dat de gyn me had gezegd dat mijn pco wel echt heel zwaar is. Tot ik gisteren plots zag dat mijn ms waren doorgekomen! Ik was/ben dolgelukkig. Nog nooit ben ik zo blij geweest met mijn ms :) Ze zijn wel nog heel licht waardoor ik precies nog niet durf geloven dat mijn lichaam het deze keer uit zichzelf goed heeft gedaan.

Ik ben vandaag meteen ovulatietesten gaan halen bij het kruidvat. Mijn vriend vond dat nogal optimistisch maar ik kon het niet laten. Mijn laatste ms kreeg ik door de pil die ik moest nemen voor mijn operatie. Het is dus moeilijk om in te schatten wat het gemiddelde aantal dagen is van mijn cyclus. Ik denk dat ik rond 10 augustus met de ovulatietest aan de slag ga en dan zien we wel weer.

Ondertussen zijn vrienden van ons voor het eerst mama en papa geworden . Mijn vriend en ik zijn deze vrienden in het ziekenhuis gaan bezoeken maar echt vrolijk waren we niet. We zijn uiteraard heel blij voor hen maar hadden daar zo graag zelf willen liggen met zo'n klein wondertje. Ik vrees dat die dubbele gevoelens in de toekomst alleen maar erger zullen worden...

Groetjes,
D.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten