7 weken zwanger

Vandaag naar de gyn gegaan ter controle. We hebben ons kindje kunnen zien en het hartje zien én horen kloppen. Een heel mooie ervaring! Alles zat perfect op schema, ons kindje is nu bijna 1 cm groot ( 0,96). Ik kreeg van mijn gyn het bekende zwangerschapsboekje mee. Ondanks dit alles voelt het allemaal nog zo onwerkelijk. Ik kan het nog steeds niet goed geloven en de schrik zit er nog altijd goed in.

De gyn stelde mij wel gerust dat alles heel goed zit en dat ik mij dus geen zorgen moet maken. Ik mag pas terug op 7 februari! Dat worden spannende weken... Ik moet die dag werken bij een klant op een project dus het wordt wel stressy om daar op tijd te geraken aangezien ik eerst naar de gyn moet. Wanneer krijg je trouwens de uitslag van die nekplooimeting? Is dat de dag zelf?

Ondertussen heb ik al een hele reeks symptomen aan de lijve mogen ondervinden: zeer misselijk geweest, hele dagen lang, ijskoud hebben, veel plassen, moeilijk naar het toilet kunnen, gevoelige borsten. De laatste tijd gaat de misselijkheid wel al beter.

Nu proberen te genieten van dit prachtig wonder en in spanning afwachten tot 7 februari.

Op de spoed...

Vrijdagavond waren mijn gescheiden ouders mekaar voor de verandering het leven zuur aan't maken en ons via sms en telefoon erbij aan het betrekken. Ik heb mij toen aan de telefoon heel kwaad gemaakt, ik verschoot echt van mezelf, zo roepen en tieren! Ik heb de telefoon neergegooid en was helemaal van slag. Ik ging naar het toilet en er lag helder rood bloed in mijn slip. Ook bij het afvegen had ikbloedverlies, ik wist niet wat doen. Was het dit nu, kwam onze droom nu al tot een einde? Het was al na 23u dus veel konden we niet doen. We waren er allebei echt niet goed van. Ik had krampen in mij onderbuik waardoor ik ervan overtuigd was dat dit echt het einde was. Ik was zo overstuur, bleef mar sorry zeggen tegen mijn man, die dat maar bleed zeggen dat ik mij niet moest verontschuldigen. Ik had de dagen ervoor al gezegd dat ik mij niet meer misselijkvoelde en mij borsten niet meer pijn deden, dus ik zag dat al als een voorteken voor wat er nu gebeurde. We besloten om te gaan slapen, of toch te proberen. Ik heb geen oog dicht gedaan, manlief ook niet, ik merkte het aan zijn onrustig gewoel. Ik was er van overtuigd dat het gedaan was, ik voelde ook vanalles vloeien. 's nacht nog eens naar het toilet gegaan, maar er was niets te zien, wc papier en maandverband, dat ik ondertussen voor de zekerheid had gebruikt, waren spierwit. Toch was de geruststelling ver te zoeken.

Toen het eindelijk ochtend werd, belde ik de huisarts van wacht, hij zei dat ik naar spoed moest, bloedverlies en menstruatiekrampen klonken blijkbaar niet goed samen. Op de spoed hebben ze bloed geprikt en een inwendige echo gedaan. Op de echo was een vruchtzak te zien met een klein stipje, de gyn zei dat dat een normaal beeld was voor een zwangerschap van 5 weken. Ze ging mij nog bellen voor de bloedwaarden. We zijn naar huis gereden, een beetje meer op ons gemak maar toch nog in spanning aan't afwachten op de hcg waarden. Niet veel later belde de gyn mij op met de boodschap dat alles er goed uitzag. Hcg moet om de 48u verdubbelen, ik had de week erop een waarde van 167, nu moest ik dus op 2600 zitten zei de gyn en ik had 6600!! Ik was heel blij, minder opgelucht. Dan ik verwacht had maar wel gelukkig.

Morgen is mijn gyn eindelijk gerug, mogelijk moet ik niet te lang wachten voor een afspraak.