Ik ben D, 26 jaar en al sinds ik het mij kan herinneren heb ik een vurige wens om later een groot en warm gezin te hebben. Een aantal jaar geleden kreeg ik te horen dat die wens voor mij niet zo vanzelfsprekend in vervulling zou gaan. Ik heb immers PCO. Toen ik het van de gyn te horen kreeg, heb ik er weinig mee gedaan. Ik was nog volop aan het studeren, had nog maar pas mijn huidig lief leren kennen en was nog niet toe aan een gezinnetje.
De jaren gingen voorbij en eens afgestudeerd was de kinderwens heviger dan ooit. Mijn vriend, R, voelde zich er echter helemaal nog niet klaar voor. Ondertussen, beetje bij beetje voelt hij zich ook klaar om voor een gezin te gaan. We gingen vorig jaar naar de gyn en lieten hem testen, daar was alles goed, gelukkig maar. De gyn had me als voorwaarde gesteld dat ik eerst minstens 10kg zou moeten afvallen (ik ben veel te zwaar) voor we met de behandelingen zouden starten. Ondertussen vroeg mijn vriend mij ten huwelijk en stelden we heel de boel uit voor na onze trouw.
Hoewel we pas in septemeber trouwen, was ik het wachten echt beu, ik wou eraan beginnen, het kon nog zo lang duren eer het er eindelijk zou zijn. We gingen maandag terug naar de gyn. Ze zag dat ik niets (erg he!) was afgevallen en zei dat dat toch wel heel belangrijk was (ik weet dus wat doen!). Ze nam een echo en zei dat mijn pco zo zwaar is dat het weinig zin zou hebben om met medicatie te starten, het zou toch niet pakken. We hebben dus meteen een afspraak vastgelegd voor een ovariële drilling op 6 juli. Ik vind hett zoooo spannend maar niet op de leuke manier. Ik ben bang voor de operatie maar ik weet dat ik erdoor moet, de wens voor een kindje is groter dan de angst.
Ik hoop hier mijn gedachten, angsten en frustraties kwijt te geraken en lotgenoten te vinden om dit alles mee te delen. Ik hoop dat ik op het einde vind wat ik zoek en dat dit verhaal voor anderen hoop kan bieden...
Maar voorlopig ligt de focus op afvallen en aftellen...
Groetjes,
D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten