zaterdag 7 september 2013

Onze kleine prins is geboren

Na een prachtige en zorgeloze zwangerschap van 39 weken is onze kleine prins geboren. Hoog tijd om zijn geboorteverhaal hier even neer te pennen.

Omdat de zwangerschap zo goed verliep en ik die buik nog lang niet beu was, besloot ik te werken tot één week voor mijn uitegerekende datum. Je bent in België verplicht om minstens 1 week voor je uitgetelde datum te stoppen met werken. Concreet betekende dat voor mij dat ik op donderdag 22/08 mijn laatste werkdag had. Hoewel het werken mij niet zwaar viel, was ik toch blij om mijn laatste dag te doen. Nu kon ik mij volop gaan concentreren op de komst van mijn kindje en ook nog wat rusten. Ik heb dit jaar ook zeer weinig verlof genomen zodat ik het na de geboorte nog kon opnemen. Een weekje rust zou mij dus goed doen. We gingen donderdagavond nog op controle bij de gyn en die zei dat mijn baarmoederhals al voor 2/3de verstreken was en ik al 3cm ontsluiting had. Ze zei er echter ook bij dat dit niet wou zeggen dat ik perse vroeger ging bevallen, ze ging ervan uit dat ik zou bevallen rond mijn uitgerekende datum. Vrijdag 23/08 had ik dan mijn eerste dagje 'vakantie'. Ik deed nog wat boodschappen voor in mijn 'koffertje', rustte wat uit en begon al wat na te denken over wat ik tijdens mijn week verlof allemaal zou kunnen doen. Ik was er immers van overtuigd dat ik over tijd zou gaan, ik voelde mij nog prima en zou het ook niet erg gevonden hebben om nog wat langer van die buik te genieten. 

Mijn man en ik zijn een huis aan het bouwen. Vooral mijn man eigenlijk, hij doet zo goed als alles zelf waardoor alle vrije uren naar onze 'bouw' gaan. Zaterdag 24/08 was hij dus zoals gewoonlijk op onze bouw te vinden. Ik ging hem een bezoekje brengen met 2 koffiekoeken. Ook mijn schoonvader was er aan het helpen. Ik besloot onze living wat uit te vegen en ging aan de slag met een borstel en een vuilblik. Toen voelde ik plots warm water langs mijn benen naar beneden lopen. Was ik nu in mijn broek aan het doen of waren mijn vliezen gebroken? Ik vond het allemaal zeer spannend, zou het begonnen zijn? Ik wou echter niet te veel heisa maken omdat mijn schoonvader er ook was. Hij had die avond 35 mensen op bezoek voor een bbq. Ik wou hem dus niet onnodig verontrusten. Ik wandelde dus rustig naar onze bureau waar mijn man met de elektriciteit bezig was en vertelde hem dat ik dacht dat mijn water gebroken was. Zijn gezicht was echt goud waard, verrassing, vreugde en spanning waren van zijn gezicht af te lezen. Ik zei dat ik even naar huis zou gaan om te na te kijken of het effectief over vruchtwater ging en niet om urine en dat ik hem zou bellen moest het zover zijn. Bij gebrek aan iets beter legde ik het isolerende deken voor de voorruit op de autostoel en reed naar huis. Thuis aangekomen was mijn kleedje en legging doorweekt. Ik ging naar de wc en rook aan mijn onderbroek, een zoete geur, dit was duidelijk geen urine. Ik belde mijn man en probeerde nog wat dingen in te pakken. Dat was niet evident want bij elke stap kletste er vruchtwater naar beneden. Mijn man kwam aan, sprong in de douche en hielp mij nog wat dingen in te pakken. Hij was duidelijk nerveus. Ik was verbazingwekkend rustig.

We gingen gepakt en gezakt naar beneden (we wonen op een appartement), bij het verlaten van onze blok lopen we een goede vriend en onderbuur tegen het lijf. Hij was gelukkig aan het bellen maar vroeg wel of het begonnen was. We kwamen er met een smoesje vanaf (nee nee we zijn de auto preventief aan het inladen). Hij had die gigantische natte vlek op mijn broek duidelijk gemist. Niet veel later kwamen we aan op het verloskwartier van het ziekenhuis. Ik had nog geen weeën, de vroedvrouw had met de gyn overlegd dat als ik binnen het uur geen weeën zou had, ze zouden inleiden. Ik wou dit absoluut niet en vroeg of we geen 2 uur konden wachten. Dat kon gelukkig. Helaas waren er na 2 uur wachten nog geen weeën te bespeuren dus ik werd ingeleid. Ik kreeg schrik voor wat zou komen, ik had immers al veel horrorverhalen gehoord over mensen die waren ingeleid. Ik wou graag zonder epidurale bevallen en ik was bang dat dat niet mogelijk ging zijn als ik ging worden ingeleid, zou ik die kunstmatige weeënstorm wel aankunnen? Terwijl ik aan de monitor lag en het infuus zijn werk liet doen, hoorde ik in de kamer naast mij een vrouw schreeuwen en brullen, gruwelijk was dat, stond dit mij nog te wachten? Mijn zelfzekerheid was op dat moment ver te zoeken, ik was heel bang dat ik het niet ging aankunnen. Gelukkig was mijn man er voor mij en wist hij mij gerust te stellen. Het infuus werd geprikt rond 14u30, na een uur begonnen de weeën op gang te komen. Ze werden al snel hevig en volgde mekaar snel op. Ik probeerde verschillende houdingen uit om ze op te vangen. Al 'wippend' op de skippy bal, hangend in mijn man zijn nek, vele weeën kwamen en gingen en ik had het gevoel dat het wel ging. Mijn man steunde mij enorm goed en dat gaf mij het nodige zelfvertrouwen om iedere wee opnieuw aan te kunnen. De vroedvrouw die ons begeleidde liet weten dat ze even niet beschikbaar was omdat de vrouw naast mij ging bevallen. De weeën werden steeds heviger en het duurde precies uren voor ze klaar was met de bevalling en terug even bij ons kon komen kijken. Ik wou zo graag weten hoever ik al stond, deze pijn kon ik immers niet lang meer verdragen. Het zitten op de skippybal werkte niet meer om de weeën weg te puffen, nu wou ik vooral gerust gelaten worden terwijl ik dansend en met mijn vingers knipperend door de verloskamer ging. Eindelijk was ze klaar en kon ze mij 'toucheren', 7 cm luidde het. Ik was blij maar anderzijds ook wat bang, de 'ergste' weeën, het 'uur der wanhoop' moest immers nog komen en ik had nu al moeite met de weeën op te vangen. Ik schoot in paniek, dit kon ik geen uren mee aan, zeker niet als het allemaal nog pijnlijker zou worden. De vroedvrouw kwam voor mij staan, nam mijn schouders vast, keek mij recht in de ogen en zei heel kordaat: 'niet panikeren'. Ik weet niet waarom maar om de één of andere reden werd ik rustiger van het feit dat ze mijn gevoel zo kordaat benoemt had. Ze stelde voor om in bad te gaan. Ik wou niet meer, pruttelde even tegen maar besloot toch het advies van de vroedvrouw en mijn man te volgen. Toen ik in het bad ging liggen verwachtte ik ontspanning en minder pijnlijke weeën, dat was niet meteen het geval. Naarmate ik langer in het bad lag, merkte ik wel dat ik meer ontspannen was en de weeën beter aankon. Ik vroeg mijn man om over mijn buik te sproeien met de douchekop, dat klonk in theorie ontspannend maar was het eigenlijk niet, hij moest er dan ook meteen mee stoppen. Hij wou het water wat bijvullen omdat het afkoelde maar ook dat geluid kon ik niet verdragen. Plots kreeg ik het in mijn hoofd om op mijn knieën in het bad te gaan zitten en hij zou dan met de douchekop op mijn onderrug kunnen stralen. Ook dat bracht helaas niet de verlichting die ik verwacht had. Ik liet mij met een grote plons terug op mijn rug vallen, er gutste enorm veel water uit het bad. Ik had heel het kamertje al onder water gezet. Mijn man moest er luidop om lachen, ik was er helemaal niet mee bezig. De weeën waren vooral voelbaar in mijn benen en het warme water bracht toch wel enige verlichting. Telkens ik een wee kreeg, ging ik rechtop zitten en ondersteunde mijn man mijn rug, zo vingen we de weeën samen op. Tot op een moment dat ik écht niet meer kon. Ik zou epidurale krijgen dit deed écht te veel pijn. de vroedvrouw kwam nog eens 'toucheren' en zei: ' niks epidurale, jij gaat nu bevallen'. Nog 2 weeën ving ik op in het bad om dan terug naar onze kamer te verhuizen. Alles werd in gereedheid gebracht voor het grote moment.

Plots waren de weeën helemaal anders, minder pijnlijk,  kreeg ik persdrang, heel mijn lichaam schreeuwde dat ik moest persen. Ik vroeg de vroedvrouw hoelang dit nog ging duren, ik was het beu en wou eindelijk mijn baby in mijn armen houden. De vroedvrouw zei dat het bij een eerste kind gemiddeld 1u tot 1,5u zou duren. Bij elke wee perste ik gretig mee en de vroedvrouw verschoot duidelijk van mijn pers-kwaliteiten. Ze vroeg mij zelfs of ik een turnster was of dat ik paard reed omdat ik zulke sterke bekkenbodemspieren heb. Na een 11tal minuten persen was ons flink kereltje daar. Ik zag plots zijn hoofdje met een handje tussen mijn benen verschijnen. De vroedvrouw zei me dat ik hem zelf mocht aanpakken. Ik nam het warme lijfje vast en legde het op mijn buik. Hij begon uit volle borst te schreeuwen. Wat een ongelooflijk moment. Dat warme natte lijfje tegen mijn buik dat hevig zat te huilen was mijn zoon!! Toen het allemaal achter de rug was, kwam onze gyn binnen, lichtjes verbaasd dat ze te laat was. Er was echter nog werk genoeg voor haar. Ik was geknipt én gescheurd dus ze had nog 45 minuten werk om alles daar vanonder op te lappen. Ondertussen kregen we de kans om kennis te maken met dat lieve ventje. Hij lag meer dan een uur ongestoord op mijn buik. Daarna hebben we hem ook aangelegd en heeft hij flink aan beide borsten gedronken.

Om 18u47 kwam onze zoon Vic ter wereld, hij woog 3280gr en was 49cm bij de geboorte.
Ondertussen is ons ventje al 2 weken oud. Hij is super flink en slaapt van voeding tot voeding. Het is echt zalig genieten. 

2 opmerkingen:

  1. Wauw wat heb ik genoten van je verhaal!! Van harte gefeliciteerd, geniet lekker samen van de kleine Vic. Lieve Vic welkom!!! Dikke knuf!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mooi verhaal! Als je zoiets leest, herbeleef je dat van jezelf precies opnieuw :) Ik ben blij voor je dat je zo'n mooie zwangerschap en uiteindelijk bevalling hebt mogen meemaken. En nu maar volop genieten van jullie kleine man!

    BeantwoordenVerwijderen