IUI 5

Zoals de titel doet vermoeden, was de vorige poging negatief. Ik wil er niet te veel woorden aan verspillen. Op mijn verjaardag ben ik bloed gaan laten trekken en ik kreeg tegen de middag negatief bericht. Ik vond het spijitg maar wou niet heel mijn verjaardag depressief doorbrengen dus ik heb er het beste van proberen maken.

Opnieuw begonnen met menopur en op die manier een mooie cyclus op gang gekregen, op cyclusdag 14 naar de gyn gegaan voor IUI 5. De gyn zei dat mijn man zijn staal van ongeëvenaarde kwaliteit was. De wachtweken gingen rustig voorbij, ik was ontspannen en kon het vrij goed loslaten. Om eerlijk te zijn geloofde ik er precies niet goed meer in. Ik had mezelf al zo vaak iets wijsgemaakt, deze keer zou het anders zijn en dat was het ook. Morgen heb ik mijn nod, de gyn had gezegd dat ik best wachtte tot maandag om te testen. Ik vond dat geen probleem, ik was rustig, probeerde heel de boel wat op zijn beloop te laten. De afgelopen dagen veranderde die attitude, ik moest heel veel plassen, ben al 2 dagen goed misselijk en mijn borsten doen pijn. Ik begon terug hoop te krijgen, zou het dan toch? Ik durfde er niks van zeggen tegen mijn man. De laatste keer dat ik immers over mijn symptomen begon, wuifde hij het (terecht) weg. Deze avond kreeg ik het plots in mijn hoofd, ik wou testen. Rationeel was dat niet echt een goed idee, ik was al naar het toilet gegaan toen ik thuiskwam, ik zou testen met avondurine en dat voor mijn nod met mijn laatste test. Zonder nadenken ging ik naar het toilet, deed wat ik moest doen en ging met het potje en de laatste test naar de living, samen met mijn man volgde ik de instructies. Hij hield de test nauwlettend in de gaten en ik ging verderop in de zetel liggen met mijn ipad. Het duurde precies uren voor er iets gebeurde, ik zag hem vanuit mij ooghoeken naar de test staren maar het bleef stil. Plots zei hij: "een lichte streep is dat ook goed?" Ik vloog naar hem toe, ja een lichte streep is een streep,ik kon mijn ogen niet geloven, we vlogen mekaar in de armen en begonnen te huilen. Zo lang op gehoopt , nu het zover is konden we het beide niet geloven.

Ik heb mijn mama gebeld (ze woont in Italië) ik heb het zelfs niet moeten zeggen, ze wist het meteen en heeft heel de tijd gehuild. Ook mijn man wou dit mooie nieuws met iemand delen dus we zijn naar zijn ouders gereden en hebben daar een kerstkaart afgegeven met een versje. Zijn mama vloog ons in de armen en huilde heel erg, ze was super blij. Zijn papa kwam wat later thuis en ook hij kreeg het kaartje te lezen, hij was ook blij maar een stuk minder uitbundig als de moeders :).

Ik ga morgen voor een bloedtest, ik ben zo gelukkig, eindelijk dat tweede streepje, IK BEN ZWANGER!!!!